تاریخچه سیم و کابل در جهان
اولین کاربرد برق به شکل امروزی مربوط به دهه 1850 میلادی می شود. در آن زمان اماکن عمومی و ایستگاه های قطار و فانوس های دریایی از جریان الکتریسیسته برای روشنایی استفاده می کردند. برای انتقال جریان برق که آن روزها جریان کم فشاری هم داشت باید از وسیله ای استفاده می کردند.
در سال 1830 کشتیرانان کابل را ساختند اما از آن برای انتقال جریان برق استفاده نمی کردند تا در سال 1850 و با کشف برق از این کابل ها استفاده شد. منتها چون این کابل های برق روکش نداشتند و به همان صورت ابتدایی خود بودند؛ خطرات ناشی از برق گرفتگی بسیاری از افراد را از بین برد.
در سال 1876 سیم و کابل هایی با روکش پلاستیکی از کائوچوی طبیعی به نام گوتاپرچا ساخته شدند. شیوه ساخت آنها به این صورت بود که این ماده را به دور سیم پیچیده و آن را در دمای 130-140 درجه سانتی گراد قرار می دادند و سپس با روکشی از سرب روی آن را می پوشاندند.
اما در سال 1887 دانشمندان آن زمان ماده ای به نام باکلیت که ارزان تر و سبک تر از گوتاپرچا بود ساختند و آن را برای اولین سیم و کابل 10 کیلو ولت سه رشته ای استفاده کردند.
از سال 1935 با کشف عایق های کاغذی توسط دانشمند سوئیسی به نام بورل صنعت سیم و کابل پیشرفت چشمگیری را شروع کرد تا سال 1953 که برای اولین بار کابل خشک با عایق پلی اتیلن کراس لینک (XLPE) در کارخانه جنرال الکتریک ساخته شد. به وسیله همین عایق XLPEامروزه سیم و کابل های فشار قوی فراتر از 500 ولت هم ساخته شدند.
جالب است بدانید قوانین ساخت سیم و کابل به دو دسته کشورهای اروپایی و آمریکایی تقسیم می شود و بر اساس یکاهای مختلف اندازه گیری سیم و کابل های متفاوتی داریم، البته ماهیت کلی ساخت سیم یکسان است.

تاریخچه سیم و کابل در ایران
برای اولین بار در سال 1282 شخصی به نام محمد حسین امین الضرب که بعدها به پدر برق ایران هم لقب یافت، سیم وکابل روکش دار را وارد ایران کرد.
با گسترش سیستم برق رسانی در شهرهای مختلف، نیاز روزافزون به این تجهیزات باعث شد تا سرمایه گذاران به جای واردات این محصول به دنبال دانش ساخت آن باشند که در این زمینه بسیار هم موفق بودند تا جایی که امروزه شاهد صادرات سیم و کابل های تولید داخل به کشورهای مختلفی هستیم.
لازم به ذکر است کلمه سیم در زبان فارسی اصیل به معنای نقره است که به راحتی به شکل مفتول و سیم نازک در می آمد. همچنین آقای امین الضرب اولین بار سیم را از کارخانه ای فرانسوی به نام CEEM به ایران وارد کرد.
جالب است بدانید به این کلمه در زبان فرانسوی " س دوزم" می گفتند، اما در ایران آن را سیم نامیدند و از همان زمان با همین نام شناخته شده ماند.